Wat een vieze varkentjes! Om de vier varkens te voeren, moet ik eerst de stront uit de voerbak zien te vegen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. De beesten proberen de bezem erbij op te schrokken. Zo gulzig zijn ze! Al varkensbekkend tracht ik de stront uit de voerbakken te krijgen. Wanneer dit is gedaan krijgen de beesten voer, vermengt met de overgebleven wei van de melkproductie en het groenafval. Gulzig schrokken ze het voer op. Wanneer dit op is, poeren ze verder met hun snoet in hun eigen stront (En het verdwijnt er ook in). Ook lekker. Én lastig om de stront uit het hok te scheppen.

 

Vanochtend is het tijd voor het maken van jam van de kalebassen. De mannen zijn bezig met het handmatig schrapen van 10 kilo kalebas, terwijl ik de potjes aan het ontsmetten ben. Ik giet de alcohol van het ene potje in het andere. En herhaal dit ritueel twee dozen vol. Heerlijk, ik raak helemaal in een meditatieve trance. Inmiddels wordt in de buitenlucht een grote pan marmelade op een kampvuurtje gezet om in te koken. En krijg ik de taak toebedeeld om het vuur gaande te houden en te blijven roeren met een meterlange stok. Graag! Hoe mooi is dat! In de buitenlucht op een kampvuurtje jam maken! Al is het wel heet zo in de volle zon, ik vind het een heerlijke taak. Én ik vindt het een heerlijke dag. Ik geniet met volle teugen van de serene rust.

 

Na de lunch is het tijd om verder te gaan met de bouw van de gasten wc’s. Dit gebouw wordt zonder een cent uit te geven gebouwd. Een traditionele bouwmethode in deze regionen is het bouwen met adobe. Adobe zijn zelfgemaakte bakstenen die worden gemaakt door zand te mengen met water en in een mal te gieten. Na drie dagen drogen in de lucht, zijn de bouwstenen klaar. De muur wordt in elkaar gemetseld met, raad eens, een cement van zand en water. Het dak moet wel waterbestendig zijn om de muren te beschermen tijdens een regenbui. Hiervoor lopen we met een touw  het veld in. Dat wat ik gister nog als dode dorre bomen bestempelde wordt vandaag als bouwmateriaal gebruikt. Adrian, een hardwerkende man met een zongebruind gezicht, én sombrero pakt een lasso en trekt de maguey om. Met een machette probeer ik de zijtakken eraf te snijden. Vervolgens splijt hij kundig de dorre stam en gebruikt hij dit als dak voor de gasten wc. Hij mompelt wat, ik kan zijn spaans nauwelijks volgen. Hij loopt naar een armzalige Amerikaanse pick up. De deur is kapot, gaten in de vloer en de stoelbekleding is al half wegverteerd. Hij prutst wat onder de motorkap, de motor slaat aan en stapt in. Het barrel blijft ronkend op de plek staan. Zou hij bedoelen dat ik mee ga? Inderdaad.

 

Voor mij is het een groot avontuur als hij de auto in de eerste versnelling over het stoffige weggetje vol stenen manoeuvreert. Het barrel blijft wonderbaarlijk goed aan de praat en brengt ons naar een nabijgelegen stuk land. Het gras is uitzonderlijk groen en er lopen vier koeien op het perceel. In het gebouwtje van adobe stenen woont Adrian vermoedelijk. Geen cent te makken. Het lijkt op een stal. Wat voor mij een leuke vakantiebesteding is, een beetje meehelpen op een zelfvoorzienend boerderijtje is voor hem bittere noodzaak. Wat een contrast. Naast de magueytakken die als koeienvoer dienen, ligt een stapel zwartgeblakerde houten palen. Ik trek de conclusie dat deze palen uit een afgebrand gebouw komen en nu een nieuw leven krijgen. Samen tillen we de palen in de laadbak en rijden we terug naar de bouwplaats.

​

De sereniteit van het weidse landschap blijft een genot. Ik geniet erg van de rust die in deze omgeving heerst. De zonsondergangen zijn hier dan ook schitterend! De rode paarse gloed die over de bosjes daalt. Adembenemend mooi.